Uit de tijd
Naast het feit dat de kunst ons verstilling, bezinning en inspiratie kan bieden, vraagt de kunst op haar beurt van ons dat we tijd nemen om ons te verwonderen.
Joke J. Hermsen, schrijfster en filosofe
Op het moment dat ik deze blog schrijf ben ik met vakantie. Een periode bij uitstek om de tijd te nemen, om uit de tijd te raken, om een handvol stilte te pakken, zoals kunstenaar Mark Rothko zo mooi zegt. Een van de plekken waar dat de afgelopen weken uitstekend lukte was op de Marker Wadden. Waarover later meer.
Al enige tijd werk ik aan twee fotoprojecten waar het begrip 'tijd' een cruciale rol speelt. Voor het ene project trek ik het friese landschap in, voor een expositie in Engeland volgend jaar duik ik de poëzie van Emily Dickinson in. Tijd houdt me dus nogal bezig en blijkt, nu ik me er zo in verdiep, een rode draad in mijn leven te zijn: altijd op tijd op een afspraak (willen) komen, altijd op zoek naar de balans tussen de tijd nemen en het gevoel hebben tijd tekort te hebben; vaak het gevoel haast te hebben.
'Ware tijd komt pas tot leven, als de klokken zwijgen', las ik laatst.
En nu, tijdens mijn vakantie, merk ik wederom hoe voedend het is als de klokken zwijgen, als ik de tijd neem, als ik vertraag. Los van hoe goed dat voor mijn lichaam is, is het ook goed voor mijn creativiteit. De rust en stilte van vakantie waarin ik 'gelegitimeerd' mijn telefoon op stil zet, weinig tot geen social media en whatsapp doe én de eerder genoemde Markerwadden maakten dat mijn hoofd tot rust en mijn creativiteit tot leven kwam.
De Marker Wadden. Nieuw Land. Een plek waar het lijkt alsof de tijd zich daar al heeft genesteld. Of is het juist een gevoel van tijdloosheid? Dit gebied bestaat pas een paar jaar en toch voelt het alsof ik hier op een eeuwenoud eiland loop. Nieuw en oud, tijd en tijdloosheid, kracht en kwetsbaarheid wisselen zich hier constant af. Het is een plek waar ik me intens te gast voel. Behoedzaam en me bewust van een verwarrende beleving van tijd, verken ik, de tijd nemend en in stilte, dit bijzondere nieuwe land.
Om daarna, diep onder de indruk en met een camera vol beelden, in storm en regen terug te zeilen naar Enkhuizen.
Mijn zoektocht naar wat tijd is, kan zijn en kan brengen, zal nog wel enige tijd doorgaan. De tussen'tijd', de tijd dat ik 'uit de tijd' ben, is voor mij bij uitstek mijn creatie moment. De afgelopen weken heb ik weer eens ervaren hoe ik verlang naar deze tussentijd, naar de tijd nemen. Een goed voornemen om dit regelmatig(er) op te zoeken.
Ook naar kunst kijken vraagt om 'de tijd te nemen'. In de stilte van de tijd kom je in een ruimte die ver afstaat van het dagelijkse rumoer, ver weg van de dagelijkse waan van de dag om tenslotte verwondering en verbondenheid te ervaren. Verbondenheid met het kunstwerk, de kunstenaar, maar bovenal met jezelf. Zie het als voeding voor de ziel.
Dit is mijn eerste verbeelding van de Marker Wadden. Een plek, voor mij, van rijzend land, kracht en vernieuwing.
Door de tijd te nemen ga je meer zien en anders kijken
