‘It’s easy to work when the soul is at play’, dicht Emily Dickinson zo mooi.
Afgelopen week werd me dat door twee totaal van elkaar verschillende gebeurtenissen weer eens duidelijk.
Allereerst in een gesprek met een vriendin-voormalig opdrachtgever en daarna door te reageren op een vraag voor een opdracht.
In het eerste geval ging het gesprek over het vakgebied ruimtelijke ordening. Sinds 2003 beweeg ik me met enige regelmaat door het land van de ruimtelijke ordening, in verschillende rollen, van fotograaf tot coördinator en andersom. Soms ben ik even weg, en dan kan ik weer zien wat er is, of niet is. Want iedere keer als ik ogenschijnlijk even weg ben uit het RO werkveld, merk ik hoe mijn hart daar ligt. Ik zie dat ook terug in mijn fotowerk: altijd ‘werk’ ik vanuit het landschap. Het lukt me eenvoudig niet om een mooie foto van bijvoorbeeld een vaas te maken. Tenzij die vaas in het landschap staat, dat dan weer wel…
Maar dan is het dus geen werk, want om met Emily Dickinson te spreken: the soul is at play.
Het andere geval was mijn reactie op een vraag voor een opdracht. In mijn enthousiasme en omdat ik veel leuk vind, reageerde ik. Maar was mijn ‘soul at play’? Nee dat was het niet. Resultaat: de opdracht ging natuurlijk niet door. Want de soul zorgt er wel voor dat ik ‘at play’ blijf. En dat laatste is een geruststellend gedachte, als ik er maar naar luister. Want dat is nog wel eens een uitdaging.
Zo kan ik nu ook terugkijken op hoe mijn afgelopen jaar verliep. Daar waar het stroomde, was mijn soul at play. In alle andere gevallen duidelijk niet.
Het mooie hiervan is dat dit me handvatten en vooral vertrouwen geeft, dat luisteren naar mijn hart, ziel of hoe je het ook wilt noemen, het leven, mijn leven, niet zozeer makkelijker maar wel zoveel leuker maakt.
Fijn dat Emily Dickinson dit weer even onder mijn aandacht brengt.
Nog geen reacties.