Met ‘not precisely knowing’ in mij toog ik onlangs met 1 bekende en 4, voor mij op dat moment nog onbekende, kunstenaars naar Ameland voor een Artist in Residence week.
Een week waarin ik mij zou overgeven aan ‘wonder’ en ‘not precisely knowing’ (de titel overigens van een prachtig gedicht van Emily Dickinson).Een week waarin ik zou kennismaken met verschillende (grafiek)technieken.En een week waarin ik een flinke slag zou maken met nieuw werk. Een week lang afgezonderd werken van agenda, afspraken en afleiding, in zeer goed gezelschap. Alleen maar kunst! Ik kon niet wachten tot het zover was.
Het werd een week van verwondering, van spelen met voor mij nieuwe technieken als monoprinten, etsen en mixed media. Van onderzoeken hoe ik dat kan combineren met mijn fotowerk.
Afgewisseld door met elkaar filmpjes te maken, het delen van onze zorgen over de toestand in de wereld (want dat was er natuurlijk ook), op zijn tijd genieten van de Amelandse natuur en prachtige muziek, ontvouwde zich een hele nieuwe creatieve en vrijere wereld voor mijn ogen en handen. Ik zag wat het met mijn creativeit doet als ik me overgeef aan het niet weten. Ik zag het bij de andere kunstenaars en bij mezelf. Een spannend proces van proberen, doen, nog eens doen en nog eens en nog eens…. totdat het naar je zin is. En er vooral niet mee zitten als ‘het’ nog niet is wat je voor ogen hebt. Of gewoon helemaal opnieuw beginnen. Een leerzaam proces.
Het was tevens een week waarin ik kennis maakte met 5 fantastische kunstenaars. Bijzonder hoe we al na een dag vertrouwd waren met elkaar, elkaar hebben geïnspireerd met werk, met mooie gesprekken en met humor.Dank aan Doet, Betty, Helga, Ellen en Hannah! Het was een feest om samen met jullie aan het werk te zijn.De uitnodiging voor deze week heb ik als een cadeau ervaren; dat ik daar ja tegen zei een cadeau aan mezelf.
Na een week van ‘spelen’ kan de eerder genoemde slag met nieuw werk maken nu gaan beginnen. Bovenstaande foto, een combinatie van monoprint en fotografie, is daar het eerste resultaat van. De titel, en dat zal niet verbazen, is ‘wonder’.
Door de week op Ameland ben ik op een andere manier naar mijn werk gaan kijken, en daardoor openen zich andere mogelijkheden. Al enige tijd is mijn motto: door de tijd te nemen ga je meer zien en anders kijken. Daardoor krijgt alles wat je ziet en ervaart meer betekenis. Een constante uitdaging overigens. Maar op Ameland heb ik dat weer eens in de volle breedte mogen ervaren. Door de tijd te nemen, in mijn eentje maar zeker ook met elkaar - we hebben elkaar zo nodig - verbinden en verbeelden we. En verbeeldingskracht is waar we, zeker in de huidige tijd, toe worden uitgenodigd. Althans zo ervaar ik dat.
De wereld heeft zorg, aandacht, liefde en zeker ook schoonheid nodig, juist nu.
Nog geen reacties.