En niet op dit heerlijke bankje in Lorca, Navarra.
Thuis met maar één groot verlangen: terug naar de camino!!
Ik hoor het mijn lieve vrienden nog zeggen: zou je dat wel doen? 2 weken de camino lopen en later terugkomen voor het tweede deel? En ook, diezelfde vrienden, ervaringsdeskundigen: je camera meenemen? Niet nodig, de camino gaat ergens anders over. Ja hoor ik zou dat allemaal wel kunnen..... Zelfoverschatting noemen ze dat.
En toch, ik heb het gedaan, op mijn manier, en heb geen spijt. Natuurlijk, het verlangen is groot, erg groot, om terug te keren. Het is nog niet af. Het afscheid nemen van de camino viel me zwaar. Het klopte niet om daar, na 2 weken, op dat moment weg te gaan. Maar wat ik deze 2 weken heb ervaren had ik voor geen goud willen missen: de weg, het landschap, het weer (sneeuw, regen en kou), de eenvoud, de reflectie, de verbinding met alles om mij heen en bovenal de ontmoetingen en gesprekken met fantastische mensen!! Wat een rijkdom, ik ben enorm onder de indruk.
En dan nu thuis op de bank deze camino deel 1 laten landen. Wat heeft het met me gedaan, wat heeft het me gebracht? Dat kost even tijd.
En tja die camera ;-) na 2 dagen bleek mijn camera een last te zijn. Wie had dat kunnen denken? Zelf vond ik het een schokkende ervaring, het duurde dan ook nog een aantal dagen voordat ik dat kon toegeven en de camera onderin mijn rugzak stopte. Het is inderdaad waar, de camino gaat ergens anders over. Vanaf dat moment heb ik alle foto's met de iPhone gemaakt. Het voelde als een bevrijding. Immers, met mijn camera in de hand ben ik fotograaf en moet het allemaal perfect en dat is geen goede combinatie met het lopen van de camino. En met de iPhone viel die druk van presteren, het moet perfect, weg. Het resultaat is een voor mij zeer dierbaar en waardevol persoonlijk beeldverslag van mijn camino, niet perfect maar goed genoeg... Een bevrijdend inzicht.
En welke weg je ook gaat: ik wens je een buen camino! Wordt vervolgd.
Nog geen reacties.