"Waar zijn we thuis? In het vertrouwde of in het vreemde, in de taal of in onze herinneringen, bij de ander of bij onszelf". Het is de opening van het nieuwe boek Onder een andere hemel van schrijfster en filosofe Joke J. Hermsen. Een boek waar kunst, literatuur, filosofie en een persoonlijke reis zo prachtig samen komen. Een boek waarin ik zoveel zinnen wel zou kunnen onderstrepen. Een boek ook dat vanaf de eerste bladzijde tot mijn verbeelding spreekt. En dat raakt me want het doet me natuurlijk herinneren aan die eerste bladzijde in de roman Nachttrein naar Lissabon, die uiteindelijk tot mijn eerste boek the quest leidde.
Terug naar het heden roept het ook de vraag bij me op hoe ik het afgelopen jaar heb ervaren, als ik het in het licht bezie van de vraag 'waar ben ik thuis'? En hoe verhoudt 'thuis' zich tot mijn eigen rode draad 'kijk zo langzaam als je kunt'. Het is wonderlijk hoe dit alles het afgelopen jaar vaak wel maar soms ook niet samen kwam. In de exposities, in mijn nieuwe boek Tijd verdwijnt uit het landschap, en ook, onlangs nog, begon een cursusweekend met de vraag 'waar ben je thuis'.
Ik was het afgelopen jaar op vele plekken; plekken waar ik jaren naar verlangde te zijn. Plekken waar ik mijn werk kan laten zien. Plekken waarvan ik dacht 'als ik daar ben dan ben ik thuis'. En dat was ook zo! Zo voelt het namelijk als ik mag vertellen over mijn kunst, als mijn werk op weg gaat naar een nieuw thuis, als ik mijn kennis mag delen, als ik in het vertrouwde en in het vreemde ben, om de woorden van Joke Hermsen te gebruiken. In het vertrouwde én in het vreemde zijn, bij de ander en bij mezelf,; dat het zich tegelijk kan aandienen, heb ik intens ervaren. Niet altijd even gemakkelijk en nu terugkijkend zie ik waar de worsteling zit. Het 'zo langzaam kijken als ik kan', mijn motto, schoot er het afgelopen jaar net iets te regelmatig bij in.
Deze blog heb ik dan ook niet voor niets de titel 'tussen eb en vloed' gegeven. Want die dualiteit ervaar ik ook. Het verlangen dat in zijn volle omvang werkelijkheid wordt. Waar sta ík dan tussen eb en vloed, tussen die aantrekkingskrachten, mijn hang naar op avontuur gaan met mijn werk, naar buiten ermee, en tegelijkertijd het verlangen dat vooral niet te doen en lekker thuis op de bank willen hangen?
Inmiddels weet ik dat ik beide aantrekkingskrachten nodig heb, dat het mag schuren, dat het niet altijd comfortabel is, dat ik dat laveren tussen die aantrekkingskrachten nodig heb en dat dát is waar mijn creatiekracht vandaan komt. Precies tussen 'eb en vloed', tussen het 'vreemde en het vertrouwde'. Met af en toe uitschieters naar de ene en naar de andere kant, verre van comfortabel overigens, zowel voor de ander als voor mezelf.
Maar misschien is dat wel waar ik het meest thuis ben. Ik word me daar steeds meer van bewust. Een mooie reflectie voor het einde van het jaar dat voor mij traditiegetrouw in het teken staat van 'zo langzaam kijken (en leven) als ik kan'. Terug- en vooruitkijken, op weg naar 2024.
Zo aan het eind van 2023 wil ik je graag bedanken. Voor je komst naar een van mijn exposities of lezingen, voor je kunstaankoop, voor een foto-opdracht, voor het volgen van een van de workshops, voor het deelnemen aan mijn nieuwe jaarprogramma Creatieve Vernieuwing, voor de aanschaf van mijn nieuwste boek Tijd verdwijnt uit het landschap en voor alle ontzettend aardige en stimulerende reacties en gesprekken. Dat alles heeft voor mij van 2023 een topjaar gemaakt! Dank je wel!
Ik ontmoet je graag weer volgend jaar.
Voor nu wens ik je een liefdevol en creatief 2024 toe!
Nog geen reacties.