We leven in zo'n hectische en snelle wereld dat we nauwelijks de tijd nemen om iets goed waar te nemen en in je op te nemen. Nog voordat we onze omgeving - het landschap waarin we ons bevinden - met aandacht in ons op kunnen nemen, zijn we alweer bezig met het volgende.
Pure schoonheid, die ik vind in de natuur, maar ook in poëzie, literatuur of filosofie, en oprechte aandacht zijn de bronnen waaruit ik inspiratie put. Met mijn camera neem ik vervolgens de tijd om anders te kijken en meer te kunnen zien en zo een verbinding aan te gaan met het landschap. Deze verbinding is nodig om door te dringen tot de emoties die het landschap bij mij oproepen. In dit proces heb ik alleen tijd en stilte nodig om erachter te komen wat die emoties mij vertellen en hoe ik dat kan vertalen in een beeld.
Dankzij het proces van vertragen en stilte creëer ik een abstractie van de werkelijkheid. Er ontstaan beelden die verwijzen naar essentiële thema's als bewustzijn, zijn, energie, verlangen, bestaan en meditatie. Deze beelden nodigen de kijker uit op zoek te gaan naar haar of zijn eigen herinneringen, emoties en verlangens. Een emotie is als een abstract gevoel: je weet niet altijd waar het vandaan komt en waar het over gaat. Maar het is er en je wilt het vasthouden.
In de abstractie voel je de eenvoud, de gelaagdheid en de verwondering die de essentie vormen van mijn werk.
‘Het leven is niet wat we leven; het is wat we ons verbeelden dat we leven.’ En daarvoor helpt het om zo langzaam mogelijk te kijken.
