Waarom kozen de Dolomieten mij?
Bovenstaande foto heb ik deze zomer gemaakt, hoog in de Dolomieten. Op een moment dat mijn beeld van wandelen in de Dolomieten toch wat afweek van de werkelijkheid. Het was meer een survivaltocht. En ik vroeg me dan ook af waarom ik voor de Dolomieten had gekozen? Of hadden de Dolomieten mij gekozen en had ik hier wat te doen? Als een berg ergens tegenop zien is een uitspraak die mij niet vreemd is. En het aangaan ook niet. Ik belandde in de Dolomieten na de euforie van de lancering van mijn nieuwe webstie en na een aantal dagen in Bern aan mijn project Nachttrein naar Lissabon te hebben gewerkt. Ik wilde door, tempo maken, mooie beelden maken en wel nu meteen! De stem dat het bij mij niet zo werkt, dat ik rust en reflectie nodig heb om een volgende stap te maken, negerend.
Op handen en voeten
Dus daar waren de bergen: ho stop, letterlijk op handen en voeten ging de route verder omhoog. Met fotorugzak en statief op mijn rug meesjouwend. Uitgeput bereikte ik op 2400m hoogte de top. Na een uur was ik weer in staat mijn camera uit mijn tas te halen. Mezelf afvragend wat ik in hemelsnaam aan het doen was. En toch: de beloning was groot! Een prachtige indrukwekkend landschap om mij heen en ik realiseerde me weer hoe fijn ik het vind omringd te zijn door landschap. Hoe voedend dat is. Alle porien gaan open. Het geeft me rust, ik voel de oerkracht van het landschap, ik geniet van de schoonheid. En ... ik kan weerr zien wat er is en ik zie iedere keer iets anders, het geeft me inzichten en reflecteert, het laat me zien me wie ik in wezen ben. En daar moet je inderdaad wel wat voor doen.Mijn camera helpt me hierbij. Het brengt de verdieping aan in wat ik zie, op dat moment en achteraf. Want vaak zie ik achteraf nog beter wat ik eigenlijk gezien heb, hoe ik gekeken heb. Enorm reflecterend is dat.
Intuitie
En dan realiseer ik me weer dat ik een intuïtieve fotograaf ben, en dat ik daar blij mee ben. Ik kan nog zoveel van tevoren bedenken, maar ik word iedere keer weer verrast door wat er op dat moment is, wat zich op dat moment voordoet: de schoonheid van het landschap ontvouwt zich voor mijn oog, en de beelden volgen bijna als vanzelf.
En dat is waarom ik fotografeer: als tegenhanger van alle hardheid en gejaagdheid van vandaag de dag heb ik die schoonheid nodig. En dat deel ik graag met de wereld om mij heen.
Ik hoop met mijn foto’s mijn gevoel en ervaring van dat moment te kunnen overbrengen en je inspireert (nog) meer de natuur op te zoeken. En met de herfst in aantocht, persoonlijk mijn favoriete seizoen, is er geen mooier moment om het landschap op te zoeken.
Nog geen reacties.